Νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, ο Ισπανός αρθρογράφος Antonio Casado έγραψε ένα άρθρο στην El Mundo για τις σχέσεις του με τον Pancho Campo MW και τον Jay Miller, οι οποίοι βρίσκονται στην επικαιρότητα. Εδώ είναι η απάντηση του Jay Miller.
Η σύντομη γνωριμία μου με τον Antonio Casado είναι η κλασική περίπτωση που ισχύει η παροιμία που λέει ότι καμιά καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη. Δεν ήξερα τον Casado τότε και δεν είχα ακούσει για αυτόν αλλά
λόγω ευγένειας πήγα να τον πάρω από το σταθμό του τρένου. Εκεί άρχισαν τα παράπονα ξεκινώντας από το «ξεχαρβαλωμένο» τραίνο.
Ήταν η γραμμή AMTRAK Northeast, η καλύτερη που έχουμε, αν και κατώτερη από τα τραίνα υψηλής ταχύτητας της Ισπανίας. Τι σχέση έχει αυτό με μένα δεν μπορώ να καταλάβω. Ίσως τον επηρέασε αρνητικά, τι να πω; Τον πήγα έπειτα σε ένα «μέτριο» γαλλικό bistro αν και έχει εγκωμιαστεί ιδιαίτερα εδώ στη Βαλτιμόρη.
Δεν γνώριζα ότι ο Casado ήταν επίσης κριτικός εστιατορίων. Ήπιαμε γαλλικό κρασί ( μόνο επειδή όλα τα κρασιά στον κατάλογο ήταν γαλλικά). Δεν ήπιαμε υπερβολικά (οδηγούσα) αλλά ο Casado είναι ένας λεπτοκαμωμένος συνεργάτης με μια προφανώς μικρή αντοχή. Από αυτό το μεσημεριανό γεύμα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είμαι «ένας μέτριος δοκιμαστής». Πώς βγάζει αυτό το συμπέρασμα από ένα μεσημεριανό γεύμα και ένα κρασί δεν έχει λογική.
Το επόμενο λάθος του είναι ότι δηλώνει ότι δεν έχω πάει ξανά στην Ισπανία. Σαν λιανοπωλητής (συνιδιοκτήτης του Bin 604 Wine Sellers στη Βαλτιμόρη) είχα ταξιδέψει εκτενώς σε όλη την Ισπανία με τον Jorge Ordonez και είχα πάει επίσης στο «Death March» με μερικούς από τους πελάτες του. Έπειτα δηλώνει ότι ο Parker με επέλεξε επειδή ήμαστε μέλη μιας ομάδας δοκιμής κρασιού και επειδή χάσαμε την εμπιστοσύνη σε αυτήν την «προηγούμενη ομάδα δοκιμής».
Η λέσχη κρασιού ήταν μια περιστασιακή υπόθεση που δεν είχε καμία σχέση με το The Wine Advocate και η «ομάδα» αποτελούνταν από τον Pierre Rovani που έφυγε για να κάνει τις δικές του επιχειρήσεις. Ο Robert Parker με επέλεξε λόγω της εκτενούς εμπειρίας μου στις λιανικές πωλήσεις, μια συνοπτική εμπειρία με τις διανομές, αλλά κυρίως, για τα 16 χρόνια που ήμουν (επί πληρωμή) βοηθός δοκιμών σε σχεδόν 1000 περιπτώσεις στο γραφείο του, στο Μπορντώ, στην Rhone Valley, στη Burgundy, και στη Napa/Sonoma στην Καλιφόρνια.
Εν ολίγοις, ήξερε τον ουρανίσκο μου και εμπιστεύθηκε την κρίση μου στην αξιολόγηση κρασιού. Αμφιβάλλω αν ο Parker θα μπορούσε να έχει βρει πολλούς ανθρώπους με καλύτερο βιογραφικό από μένα. Το επόμενο μέρος είναι πραγματικά δυσάρεστο. Ρώτησα τον Casado (και τον συνάδελφό του - θα ήταν ενδιαφέρον να ακούσουμε την άποψη του για όλα αυτά) εάν ήθελαν να δουν το κελάρι μου για να πάρουν μια καλύτερη ιδέα των κρασιών που μου αρέσουν. Υποστηρίζει ότι ήμουν μελαγχολικός και ότι παρουσίασα φωτογραφίες με τον Parker, και με την πρώην σύζυγο μου στη Γαλλία. Αυτό είναι αδύνατο επειδή δεν ταξίδεψα ποτέ στη Γαλλία επαγγελματικά με τη σύζυγό μου. Δεν την ενδιέφερε.
Επιπλέον, ο Casado δεν έχει καμία βασική γραμμή με την οποία μπορεί να αξιολογήσει τη διάθεσή μου. Όντας ειδικός πνευματικής υγείας για 25 χρόνια (1973 - 1998) με ένα Ph.D. στην Ψυχολογία, πιστεύω ότι είμαι καλύτερα εκπαιδευμένος στην αξιολόγηση της πνευματικής υγείας ενός ατόμου. Δεν ήμουν μελαγχολικός τότε (πάνε χρόνια που ήμουν, μετά το θάνατο της συζύγου μου το 2004). Είναι τελείως ανέντιμο εκ μέρους του Casado να σκεφτεί κάτι τέτοιο για αυτά τα προσωπικά θέματα. Και τα αγγλικά του δεν ήταν καθόλου καλά ώστε να μπορεί να βγάλει τέτοια συμπεράσματα (για τα οποία είχα περάσει πολλά χρόνια στο σχολείο και στην πράξη).
Το επόμενο πράγμα για το οποίο ο Casado κάνει λάθος είναι ο χώρος εργασίας μου. Είδε ένα δωμάτιο με πολλά μπουκάλια αλλά σχεδόν καμία από τις δοκιμές μου δεν έγινε στο σπίτι μου αλλά στα τοπικά εστιατόρια όπου συνεργάστηκα με εκπαιδευμένους sommelier που ξέρουν πώς να παρουσιάσουν τα κρασιά σε μένα με έναν κατάλληλο τρόπο. Επίσης έχω κάνει ετήσιες δοκιμές 4-5 ημερών στη Νέα Υόρκη με τα κρασιά της Χιλής και τα κρασιά της Αργεντινής (που οργανώνεται από τους επαγγελματίες του κρασιού) και όλες οι δοκιμές μου για τα Willamette Valley Pinot Noir και τα κρασιά της Ουάσιγκτον έχουν γίνει στις περιοχές αυτές, και όχι στο σπίτι μου. Μια μικρή έρευνα από τον Casado θα τον είχε διευκολύνει αλλά υποθέτω ότι ήταν πάρα πολύ διανοητικώς οκνηρός να ερευνήσει πραγματικά στο θέμα.
Το επόμενο πράγμα που παρατήρησε ήταν κάποια Sauvignon Blanc που υπέθεσε ότι ήταν σαν «ούρα γάτας» πράγμα που συνδύασε με το γεγονός ότι έχω γάτες. Μου αρέσει στην αγροτική περιοχή που μένω να έχω μια πόρτα για τις γάτες από την οποία μπορούν να έρθουν και φύγουν όποτε θέλουν. Τι σχέση έχει αυτό με την ικανότητα δοκιμής μου; Δεν έχω ιδέα τι σκεφτόταν. Το επόμενο πράγμα είναι η φαντασία του Casado για το βιβλίο του Penin. Σέβομαι το Jose Penin αλλά έχω αφιερώσει πιθανώς 10 λεπτά του χρόνου μου στα βιβλία του (μου δόθηκε ένα αντίγραφο του Penin όταν παρευρέθηκα σε μια εκδήλωση στη Νέα Υόρκη - δεν έχω αγοράσει ποτέ κάποιο) και δεν έχω βεβαίως καμία ανάμνηση από τη φωτογραφία του Casado στο βιβλίο.
Όσον αφορά στην ομοιότητα των αποτελεσμάτων, οφείλεται προφανώς στο γεγονός ότι οι κριτικοί και εγω βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Δεν έχω ελέγξει ποτέ εάν τα αποτελέσματά του Penin και τα δικά μου είναι ίδια, απλά γιατί δεν με ενδιαφέρει. Η επόμενη παράξενη υποψία είναι γιατί έδωσα 100 πόντους σε πέντε κρασιά του 2004 (1 Toro, 1 Ribera del Duero, 2 Riojas, και 1 Priorat). Τους έδωσα επειδή αυτό που ήταν στο μπουκάλι ήταν καλό. Για μένα, το 2004 ήταν από τις καλύτερες χρονιές της Ισπανίας. Έχω δοκιμάσει όλα εκείνα τα κρασιά και επιβεβαίωσα την ακρίβεια των αποτελεσμάτων μου. Παρεμπιπτόντως, έχω προσθέσει από τότε το Remirez de Ganuza Gran Reserva 2004 στους 100 πόντους.
Ελπίζω ότι αυτό θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Jay S. Miller, Ph.D.
Επιμέλεια Κική Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου