Απομυθοποιώντας το Γερμανικό Riesling

της LETTIE TEAGUE

Δεν ξέρω κανέναν σομελιέ που δεν αγαπάει το γερμανικό Riesling. Στην πραγματικότητα, δεν νομίζω ότι ένας που δεν αγαπάει το Riesling, θα μπορούσε ποτέ να προσληφθεί για αυτή τη δουλειά.

Μια αντιπάθεια στο Cabernet μπορεί να είναι ανεκτή, όπως και μια περιφρόνηση για το Syrah. Αλλά το Riesling- ιδιαίτερα το Riesling από τη Γερμανία-είναι αλήθεια το άγιο δισκοπότηρο των επαγγελματιών του κρασιού. Ένας λόγος για αυτό είναι το ίδιο το σταφύλι, το οποίο συχνά περιγράφεται ως «διαφανές».

Το Riesling έχει την ικανότητα να μεταδίδει το χαρακτήρα του συγκεκριμένου


terroir που μπορεί να είναι οποιοδήποτε στον κόσμο, αν και αναμφισβήτητα όχι τόσο όσο αυτό που είναι από την πατρίδα του τη Γερμανία. Με αυτόν τον τρόπο, το Riesling μοιάζει λίγο με το λευκό σταφύλι αντίστοιχο του Pinot Noir, το υπέροχο κόκκινο σταφύλι της Βουργουνδίας.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του είναι επίσης παρόμοια με το Pinot: Χαρακτηρίζεται από μια φωτεινή, σχεδόν λαμπερή οξύτητα και γοητευτικά μεταλλικά αρώματα λουλουδιών και φρούτων, αν και στην περίπτωση του Riesling, τείνει να έχει γεύσεις ροδάκινου, αχλαδιού και βερίκοκου. Ο δεύτερος λόγος είναι η δυνατότητα ωρίμανσης: Ένα καλό γερμανικό Riesling μπορεί να ωριμάσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο λευκό κρασί στον κόσμο.

Τα καλύτερα Rieslings κερδίζουν ενδιαφέρον και βάθος με κάθε δεκαετία που περνάει, χάρη σε μια αξιοσημείωτη ισορροπία της οξύτητας και των φρούτων. Ταυτόχρονα, υπάρχουν πάρα πολλά Rieslings που είναι ευχάριστα φρέσκα.

Ο τρίτος λόγος είναι η λογική τιμή, ιδιαίτερα σε σχέση με άλλα καλά κρασιά του κόσμου. Ένα Grand Cru Βουργουνδίας μπορεί να κοστίσει πολλές χιλιάδες δολάρια, ενώ ένα μπουκάλι υπέροχου Riesling μπορεί να κοστίσει $100 ή λιγότερο. (Σε αντίθεση με αυτό που μπορεί να πιστεύουν μερικοί, ένας καλός σομελιέ θέλει να προσφέρει στους πελάτες του καλές τιμές.)

Ο τέταρτος λόγος είναι μάλλον ανεπαίσθητος. Το γερμανικό σύστημα αξιολόγησης των κρασιών μπορεί να κάνει τη μελέτη της Βουργουνδίας να φαίνεται σαν μια βόλτα στο πάρκο. Χωρίς προσεκτική μελέτη του γερμανικού prädikat (ένα σύστημα που ταξινομεί τα κρασιά με αύξουσα σειρά ανάλογα με την ωρίμανση των φρούτων) και την κατανόηση δύσκολων λέξεων όπως trocken και feinherb και Grosses Gewächs, ο μέσος καταναλωτής κρασιού είναι πιθανό να είναι εντελώς μπερδεμένος.

Ένα επαγγελματίας οδηγός που γνωρίζει τα πάντα είναι απαραίτητος. Με τον τρόπο αυτό, το γερμανικό Riesling προσφέρει στους σομελιέ μεγάλη ασφάλεια στην δουλειά τους. Όταν είπα αυτή την παρατήρηση στον Greg Cantu, υπεύθυνο κρασιού του εστιατορίου Grüner στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, γέλασε. «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει ασφάλεια των θέσεων εργασίας για τους σομελιέ», είπε. Ο κ. Cantu είναι μεγάλος οπαδός του γερμανικού Riesling και έχει αρκετά στην λίστα κρασιών του, αν και φυσικά υπάρχουν και πολλά Veltliner Grüner επίσης.

Ο κ. Cantu είπε ότι ο κόσμος που έρχεται αναζητά τόσο το Riesling όσο και το Gruner, αν και φαίνεται να είναι πιο άνετοι στο να παραγγέλνουν το Gruner από μόνοι τους. «Πρέπει να δώσεις μια εξήγηση για αυτό», είπε για το Riesling, αν και ο κ. Cantu πιστεύει ότι αυτό αλλάζει: «Νομίζω ότι γίνεται όλο και ευκολότερο για τον κόσμο να το καταλάβει μόνος του». Ανέφερε όλα τα διαθέσιμα εργαλεία- πηγές στο διαδίκτυο και εφαρμογές στα tablet, καθώς και γερμανούς οινοπαραγωγούς που χρησιμοποιούν τώρα αγγλικές λέξεις.

Ο Ernst Loosen, ένας κορυφαίος οινοπαραγωγός από την περιοχή Μόζελ στη Γερμανία, που φιλοξενεί μερικά από τα πιο διάσημα και πιο έντονα αρωματικά Rieslings στον κόσμο, έχει καταλάβει από καιρό ότι τα αγγλικά είναι ένα απαραίτητο εργαλείο μάρκετινγκ και έχει βάλει τις αγγλικές λέξεις στις ετικέτες του εδώ και χρόνια. Ένας από τους λόγους είναι ότι εξάγει το σύνολο σχεδόν των κρασιών του (το 90%), αντίθετα από τους περισσότερους συναδέλφους του.

Γευμάτισα με τον κ. Loosen πριν από λίγες εβδομάδες, ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη για να επιδείξει μερικά από τα κρασιά του της σοδειάς 2011. (Το Riesling του 2011 έχει επαινεθεί πολύ και αναμενόταν, και πολλά από αυτά τα κρασιά μόλις τώρα φθάνουν στα καταστήματα.)

«Χρησιμοποιούμε τον όρο « ξηρό » στην ετικέτα, διότι κανείς δεν μπορεί να διαβάσει μια γερμανική ετικέτα κρασιού,» είπε ο κ. Loosen, «Πουλάμε σε 70 χώρες σε όλο τον κόσμο. Όλοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν τι σημαίνει «ξηρό». Ακόμη, ο κ. Loosen ήταν στενοχωρημένος με μερικές από τις παρερμηνείες που περιβάλλουν τους γερμανικούς οίνους. «Δεν έχει σημασία πού θα πάτε: Ο κόσμος θα πει,« εγώ δεν πίνω γερμανικό Riesling, επειδή είναι πάρα πολύ γλυκό ». Αλλά αν τους δείξουμε ένα πολύ ξηρό κρασί δεν τους αρέσει », πρόσθεσε.

Ο κ. Loosen είπε την ιστορία μιας γυναίκας που γνώρισε σε μια δοκιμή στο Οχάιο. Ήταν τελείως ανένδοτη στο ότι δεν της άρεσε το γλυκό κρασί. Ο κ. Loosen μάλλον πονηρά της έβαλε ένα ποτήρι ημίγλυκο Spätlese Riesling. (Το Spätlese κυριολεκτικά σημαίνει «όψιμη συγκομιδή» -τα σταφύλια που τρυγήθηκαν ήταν πολύ ώριμα.) Η γυναίκα δοκίμασε και είπε στον κ. Loosen ότι ήταν ό,τι ακριβώς είχε στο μυαλό της. «Τώρα, όταν κάποιος σας ρωτήσει αν τα Rieslings μας είναι γλυκά, να πείτε, «Όχι, είναι ξηρά του Οχάιο,» είπε ο κ. Loosen γελώντας.

Αμφιβάλλω αν πολλοί επαγγελματίες του οίνου θα εκπλαγούν από αυτήν την ιστορία: Οι Αμερικανοί συχνά πίνουν γλυκό κρασί αλλά το λένε ξηρό. Είναι αυτό που βοήθησε το kabinett να γίνει το πιο δημοφιλές στυλ του γερμανικού Riesling που πωλείται σε αυτή τη χώρα σήμερα. (Τα Kabinett κρασιά είναι ημίξηρα, ελαφριά και φρουτώδη, με επίπεδο αλκοόλ γύρω στο 7% ή 8%.)

Όλο και περισσότερες εταιρείες λιανικής πώλησης μπαίνουν στο παιχνίδι του Riesling και προσπαθούν να πείσουν τους πελάτες τους να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους. «Δεν είναι μόνο οι σομελιέ, αλλά και τα καλά καταστήματα που διαμορφώνουν την αγορά,» δήλωσε ο Evan Spingarn, ο γερμανός υπεύθυνος για τον εισαγωγέα David Bowles με βάση τη Νέα Υόρκη. Αυτό ισχύει, βεβαίως, για το τοπικό κατάστημα κρασιού μου, το Amanti Vino στο Montclair, NJ.

Η σύμβουλος κρασιού τους Amelia Lammann αγαπά το γερμανικό Riesling τόσο πολύ που έχει ένα σχέδιο με τρία στάδια για να πείσει τους πελάτες της: «Τους δίνω στην αρχή αυστριακά Rieslings, μετά τους βάζω να δοκιμάσουν trocken γερμανικά Rieslings [το trocken σημαίνει «ξηρό»] και στη συνέχεια τα kabinett». Πόσο διαρκεί αυτή η διαδικασία; «Περίπου δύο εβδομάδες», είπε. Το Amanti Vino ήταν ένα από τα πολλά μέρη που αγόρασα τα κρασιά για τη δοκιμή μου (Το Crush Wine στην 57η Οδό στο Μανχάταν είναι ένα άλλο κορυφαίο κατάστημα γερμανικού κρασιού). Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στα πιο δημοφιλή στυλ ξηρών και ημίξηρων, γνωστά και ως trocken, feinherb και kabinett -και έμεινα μέσα σε ένα εύρος τιμών από 15 έως 40 δολάρια το μπουκάλι.

Επέλεξα κρασιά από το 2010 και το 2011 με μερικά από το 2009-μια πολύ καλή σοδειά, αν και τα κρασιά αυτά δεν κυκλοφορούν πολύ. Οι επιλογές μου κυμάνθηκαν κατά κύριο λόγο από 7% έως 12% αλκοόλ, πράγμα που θα βοηθούσε τους μη γερμανόφωνους γιατί είναι ένας αρκετά αξιόπιστος τρόπος για να ξεχωρίσουν αν το κρασί είναι ξηρό ή όχι. Ένα ποσοστό μεταξύ 7 και 10 δείχνει ένα ημίξηρο κρασί, ενώ ένα κρασί με περισσότερο αλκοόλ είναι πιθανό να είναι ξηρό.

Υπάρχουν περιστασιακές εξαιρέσεις, όπως το εκθαμβωτικό, μεταλλικό Peter Lauer Unterstenbersch του 2010 ($ 38) με αλκοόλ 11%, που έδωσε την εντύπωση της ξηρότητας, αλλά ήταν στην πραγματικότητα ημίξηρο. Δοκίμασα επίσης κάποια εξαιρετικά ξηρά κρασιά, όπως το Keller Riesling Von der Fels του 2010 (12% αλκοόλ) με νότες αχλαδιού και το πραγματικά λαχταριστό Leitz Eins Zwei Dry του 2011, καθώς και άλλα trockens που ήταν μάλλον ξινά.

Δοκίμασα αρκετά καλά ημίξηρα κρασιά, αλλά αυτά που ξεχώρισα ήταν το πικάντικο, με νότες αχλαδιού St. Urbans-Hof Ockfener Bockstein Kabinett του 2011 ($ 20), το οποίο ήταν εντυπωσιακά βαρύ αλλά εξαιρετικά ρευστό. Το κομψό Kerpen Wehlener Sonnenuhr Kabinett του 2011 ($ 20), του οποίου τα αρώματα λουλουδιών ξεχείλιζαν από το ποτήρι, και το πλούσιας υφής Meulenhof Erdener Treppchen Riesling Kabinett του 2011 ($ 20), το οποίο φαινόταν να ενσαρκώνει όλες τις αρετές της σοδειάς του 2011 των ώριμων φρούτων με μια φωτεινή, ζωντανή οξύτητα.

Αν και είχα περιορίσει τη δοκιμή μου σε ένα σχετικά στενό φάσμα Rieslings, ήταν μια εντυπωσιακά διαφορετική ομάδα των κρασιών. Στην πραγματικότητα, η ποικιλομορφία είναι η λέξη κλειδί στη γερμανική οινοποιία σήμερα, και όχι μόνο, όπως ισχύει για το Riesling.

Οι οινοποιοί πειραματίζονται με άλλες ποικιλίες όπως το Pinot Blanc και το Pinot Noir. Και τα πάνε πολύ καλά. Ο κ. Spingarn μου είπε ότι το γερμανικό κρασί με τις μεγαλύτερες πωλήσεις σήμερα δεν είναι το Riesling, αλλά το Pinot Noir. Οι γερμανοί οινοποιοί έχουν βρει επιτέλους μια ποικιλία σταφυλιών που μπορεί να πουλιέται από μόνη της;

Μετάφραση Κική Παναγιώτου