του Adam Lechmere
Η τάση του φυσικού κρασιού κινείται στα όρια της απατεωνιάς, τονίζει ο Andrew Jefford στο τελευταίο τεύχος του Decanter.
Στη στήλη του στο τεύχος Αυγούστου του περιοδικού Decanter ο Jefford αναγνωρίζει ότι υπάρχει ένα ανησυχητικό κύμα δογματισμού - και «απατεωνιάς» - στους οπαδούς του φυσικού κρασιού.
Ο Jefford χρησιμοποιεί δύο αναλογίες για να παρουσιάσει την άποψη του : οι μουσικοί που χρησιμοποιούν τα
αυθεντικά παραδοσιακά όργανα για να παίξουν μεγάλα κλασσικά έργα, και η εικόνα ενός κόσμου χωρίς σαπούνι ή αποσμητικά.
Αφ' ενός, μια επιστροφή στην οινοποίηση σε ένα« παρελθόν πριν την ανάπτυξη» μπορεί να αποκαλύψει ένα τοπίο αρώματος και να γεύσης, το οποίο λίγοι από μας τους ζωντανούς σήμερα είχαμε ποτέ την ευκαιρία να δοκιμάσουμε.
Αφετέρου , μερικά φυσικά κρασιά έχουν «ομοιογενώς τη γεύση του μηλίτη και της τραχύτητας» , και είναι δυσώδη.
Το πρόβλημα, όπως λέει ο Jefford, είναι η δογματική άρνηση να προστεθεί το διοξείδιο του θείου για να σταθεροποιήσει τα κρασιά: η χρήση της χημικής ουσίας πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, αλλά να μην απορριφθεί στην αναζήτηση ενός ανέφικτου ιδανικού αγνότητας.
Κανένας οινοποιός , λέει ο Jefford, «δεν πρέπει … να σταυρώσει τα χέρια του και να κοιτάζει επίμονα το ταβάνι ενώ τα κρασιά του γίνονται επικίνδυνα δύσοσμα μέσω της παραμέλησης.»
Τα φυσικά κρασιά «έχουν τον αέρα της μόδας στο παρόν » και ακόμα και ο πιο οξυδερκής μπορεί να τυφλωθεί από τη μόδα, αλλά στο τέλος μόνο το καλύτερο φυσικό κρασί θα παραμείνει, λέει ο κριτικός.
Επιμέλεια Κική Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου