του ERIC ASIMOV
Ο ROBERT M. PARKER JR., ο διάσημος κριτικός κρασιού, το αποκάλεσε «μια από τις μεγαλύτερες απάτες για τους καταναλωτές κρασιού.» Άλλοι κριτικοί κρασιού συμφωνούν, αν και ίσως είναι λίγο πιο διαλλακτικοί.
Ο Mike Steinberger, στο Slate.com, αναφέρθηκε στην «κομψή πλευρά» του κρασιού. Ο Tom Wark, ένας έμπορος κρασιού και blogger, του επιτέθηκε για δυσφήμιση των ανταγωνιστών προκειμένου να διαφημιστεί ο ίδιος. Οι άνθρωποι που ξέρω στη
βιομηχανία κρασιού, συμπεριλαμβανομένων μερικών καλών φίλων, βρίσκουν την κατάσταση δυσάρεστη.
Ο στόχος τους; Τα φυσικά κρασιά και οι υποστηρικτές τους, μερικές φορές αναφέρονται ως «το φυσικό κίνημα του κρασιού,». Τι είναι αυτό το κίνημα; Μια μικρή ομάδα οινοποιών που, μαζί με μια ετερόκλητη ομάδα εστιατορίων, μπαρ κρασιού, καταναλωτές και συγγραφείς, προτιμούν τα κρασιά που γίνονται με ένα απολύτως φυσικό τρόπο: σταφύλια που καλλιεργούνται βιολογικά, έπειτα ζυμώνονται ώστε να παραχθεί το κρασί, χωρίς να προστίθεται ή να αφαιρείται τίποτα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάτι αρνητικό σε αυτό τον τρόπο.
Κι όμως υπάρχουν αντιδράσεις. Στην πραγματικότητα, όπως γίνεται συνήθως, η αντίδραση φέρνει πολύ περισσότερη προσοχή από ότι θα κέρδιζε το προϊόν ούτως ή άλλως. Σχεδόν δύο χρόνια πριν, παρομοίασα τη συζήτηση για το φυσικό κρασί με σφηκοφωλιά, η οποία είχε πυροδοτήσει διαφωνίες σε όλο τον κόσμο του κρασιού. Αν μη τι άλλο οι αντιδράσεις έχουν επιδεινωθεί, αν και τώρα οι δυνατότερες φωνές είναι εκείνες της καταδίκης.
Αλλά γιατί οι κριτικοί νιώθουν να απειλούνται από τα φυσικά κρασιά και τους ανθρώπους που τα απολαμβάνουν. Σαφώς, οι κριτικοί θεωρούν τους υποστηρικτές του φυσικού κρασιού εγωπαθείς, οξύθυμους και φανατικούς οπαδούς, ακόμα κι αν δεν έχουν αδιάσειστα στοιχεία.
Δηλαδή εάν λέτε το κρασί σας φυσικό, τι είναι το δικό μου; Αφύσικο; Επεξεργασμένο; Όπως έχουν επισημάνει πολλοί κριτικοί, η λέξη φυσικό είναι ασαφής και μη επαρκώς καθορισμένη.
Κανένας δεν ξέρει ακριβώς τι σημαίνει, ούτε οι οπαδοί του, οι οποίοι φαίνονται να μην ενδιαφέρονται για τις λεπτομέρειες και την κωδικοποίηση. Για μερικούς σε ακραία περίπτωση, μπορεί να σημαίνει καθόλου διοξείδιο του θείου, πράγμα λίγο επικίνδυνο δεδομένου ότι αυτή η χημική ουσία χρησιμοποιείται από την αρχαιότητα ως σταθεροποιητής του κρασιού. Χωρίς αυτό, ο μούστος του κρασιού θα πρέπει να παράγεται με προσεκτικούς κανόνες υγιεινής, και να αποστέλλεται και να αντιμετωπίζεται προσεκτικά, αλλιώς μπορεί να χαλάσει.
Άλλοι δέχονται τη χρήση του θείου, αλλά επιμένουν στη ζύμωση του κρασιού μόνο με φυσικές ζύμες, παρά την προσπάθεια να καθοδηγηθεί η ζύμωση με την επιλογή ιδιαίτερων ποικιλιών ζύμης και την προσθήκη τους στο χυμό. Αυτή η έλλειψη καθορισμού, επαναλαμβανόμενη με πολλούς άλλους τρόπους, φαίνεται να ενοχλεί βαθιά τους κριτικούς, όμως ίσως να είναι μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις των οπαδών του φυσικού κρασιού.
Με τον ίδιο τρόπο που η Occupy Wall Street αντιστέκεται στην απαρίθμηση των στόχων ή των επίσημων αντιπροσώπων, οι οπαδοί του φυσικού κρασιού αρνούνται να συμμορφωθούν με έναν τρόπο που τους υποβάλλεται νομικώς. Αυτό εμποδίζει εκείνους που φοβούνται ότι θα γίνουν στόχοι εάν δεν προσυπογράψουν σε αυτό που βλέπουν ως δόγμα φυσικού κρασιού, για αυτό κάνουν οξεία κριτική.
Για μένα, αυτός ο φόβος φαίνεται τρομερά λανθασμένος. Σε αντίθεση με το 99% στην αναλογία του Occupy, οι οπαδοί του φυσικού κρασιού αντιπροσωπεύουν πολύ λιγότερο από το 1% από την άποψη των πωλήσεων κρασιού. Και όσο υπάρχει το δόγμα, το μόνο πράγμα στο οποίο πολλοί οπαδοί του φυσικού κρασιού συμφωνούν είναι ότι απεχθάνονται τις βιομηχανικές πρακτικές στη γεωργία και τους τεχνολογικούς και χημικούς χειρισμούς του κρασιού.
Το ίδιο πιστεύουν όμως και πολύ κριτικοί των φυσικών κρασιών. Αυτό μας αφήνει μόνο με τα κρασιά τα ίδια, τα οποία παράγονται σε όλα τα στυλ και τις μορφές, προσφέροντας ένα διαφορετικό φάσμα από την ομορφιά ως τη φρικαλεότητα. Από τα καλύτερα είναι τα κρασιά που αγαπώ, τα ζωηρά, προκλητικά αφρώδη κρασιά του Andrea Calek, που γίνονται στο Ardèche.
Τα πανέμορφα πολύπλευρα κρασιά της Arianna Occhipinti, από τη Σικελία τα σύνθετα cuvées του Jean-François Ganevat στη Jura ή τα εξαιρετικά, ζυμωμένα σε αμφορέα, κρασιά Josko Gravner από το Friuli-Venezia Giulia.
Υπάρχουν κακά; Φυσικά. Οποιοδήποτε ύφος κρασιού, ανεξάρτητα από το πώς καθορίζεται, περιλαμβάνει και κάποια που δεν είναι καλά. Έχω δοκιμάσει φυσικά κρασιά που είχαν απαίσια γεύση. Έχω επίσης δοκιμάσει και μερικά τα οποία απλά δεν ταίριαζαν στο γούστο μου.
Ειλικρινά, δεν ξέρω, και ούτε με νοιάζει, εάν πολλά από τα κρασιά που μου αρέσουν είναι «φυσικά» ή όχι. Ξέρω ότι τα περισσότερα γίνονται όσο το δυνατόν πιο προσεκτικά από αγρότες που ασκούν τις κλασικές μορφές αμπελουργίας και οινοποιούς που μπορεί να προσπαθούν να καθοδηγήσουν την πορεία της παραγωγής αλλά δεν επιδιώκουν να την ελέγξουν.
Το γεγονός ότι γνωρίζουμε τόσα πολλά τώρα για τις αμπελουργικές πρακτικές και τις πρακτικές των κελαριών είναι λόγω μιας παλαιότερης γενεάς παραγωγών, συγγραφέων, εισαγωγέων και άλλων στο εμπόριο, που ενέπνευσαν το στυλ των φυσικών κρασιών, όπως ο Γάλλος επιστήμονας Jules Chauvet, ο οποίος πραγματοποίησε πειράματα με διοξείδιο του θείου.
Ο παραγωγός Beaujolais Marcel Lapierre, ο Αμερικανός εισαγωγέας του, Kermit Lynch ακόμη και ο κ. Parker ο ίδιος, ο οποίος έχει περάσει χρόνια επικρίνοντας πολλές από τις χειρότερες πρακτικές του κρασιού που παράγεται μαζικά. Αυτές οι πρακτικές, φυσικά, συνεχίζονται ακόμα.
Τα εμπορεύσιμα κρασιά που αποτελούν τον βασικό όγκο της παραγωγής είναι αποτελέσματα της βιομηχανικής καλλιέργειας και της οινοποίησης. Στην πραγματικότητα, το ίδιο συμβαίνει και με πολλά από τα κρασιά που θεωρούνται εκλεκτά, ωστόσο όχι με όλα. Τα φυσικά κρασιά είναι κάτι ιδανικό, το οποίο έχει επηρεάσει τον κόσμο του κρασιού, ακόμη κι αν ενοχλεί. Όμως το καλύτερο θα ήταν να μας βάλει σε σκέψεις παρά να μας ενοχλεί.
Μετάφραση Κική Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου