Μια «Πριγκηπέσα» στο Ρετζίκι…

Σε ένα δρόμο γεμάτο «λαδόκολλες» και «ψησταριές»… ήταν εύκολο να μας κεντρίσει ένα διαφορετικό μαγαζί… από τα άλλα της σειράς.

Στο εμπορικό κέντρο της Αγ. Κυριακής στο Ρετζίκι Θεσσαλονίκης δεσπόζει, εδώ και 4 χρόνια, η «Πριγκηπέσα». ‘Ενα μικρό, φωτεινό μαγαζί, με διακόσμηση από πέτρα και βότσαλα, και ένα ημιυπαίθριο χώρο με θέα στο δάσος - δεν προσδιόρισα ακριβώς που παραπέμπει- πάντως κάπου σε

ταξιδεύει… και σίγουρα όχι στο Ρετζίκι…


«Πριγκηπέσα» του μαγαζιού, η Μαρία Καλογιαννίδου, που κατά τύχη ήρθε αυτοπροσώπως να μας πάρει παραγγελία, αφού συνήθως δεν βγαίνει από την κουζίνα, μιας και επιμελείται προσωπικά κάθε πιάτο! «Είμαι όλη μέρα εδώ και ό, τι κάνω, το κάνω με μεράκι», μας λέει μιλώντας με πάθος για την δουλειά της.


«Πριγκηπέσα, γιατί;» τολμώ να ρωτήσω και μου απαντά, ότι έτσι την βάφτισε ο άντρας της από την ταινία «La Vita e bella», στην οποία ο διεθνούς φήμης ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρομπέρτο Μπενίνι προσφωνεί συνέχεια με το χαρακτηριστικό «Buongiorno principessa». Έτσι, μας εκμυστηρεύτηκε και την μισο-ιταλική καταγωγή της από την Σικελία, την λατρεία της για την κουζίνα και όσο μιλάμε τονίζει «Ευχαρίστησή μου είναι να μου πει μια μαμά ότι το παιδί της έφαγε εδώ πρώτη φορά κεφτεδάκια ή να μου πει μια γυναίκα ότι ο άντρας της δεν τρώει ντολμαδάκια και τα δικά μου τα ευχαριστήθηκε.»

Είναι αυτοδίδακτη, μαγειρεύει σπιτικά, με βιολογικά προϊόντα και δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις πρώτες ύλες της, επιτρέποντας στους επισκέπτες να παρατηρήσουν το στάδιο της προετοιμασίας του φαγητού τους μέσα από μια open plan κουζίνα.


Η κουζίνα είναι απλή, Ελληνική παραδοσιακή, με ισάριθμες επιλογές σε ψάρι και κρέας. Στον κατάλογο μας ξενάγησε η Μαρία, και η αλήθεια είναι ότι, παρά την έλλειψη φαντασίας-πρωτοτυπίας στον κατάλογο, σε γενικές γραμμές, ό, τι δοκιμάσαμε ήταν νόστιμο και καλομαγειρεμένο.


«Φτωχός» ήταν ο κατάλογος των εμφιαλωμένων κρασιών, καθώς πέσαμε πάνω στην ανανέωσή του με ελάχιστες διαθέσιμες ετικέτες και έτσι επιλέξαμε μια Σαμαρόπετρα 2010, αρκετά όμως καλοδιατηρημένη, ενώ το μαγαζί δουλεύει πολύ με χύμα κρασιά από την Σαντορίνη και τσίπουρα (επίσης χύμα) από τη Νάουσα. Πρέπει όμως να παρατηρήσω ότι το ποτήρι κρασιού στο οποίο σερβίρεται το κρασί, αποτελεί μια αξιοπρεπέστατη επιλογή, μακριά από την ισοπεδωτική φιλοσοφία της ταβέρνας-ψησταριάς που επικρατεί στην περιοχή.

Στα πλαίσια της σαρακοστής και της Μ. Εβδομάδας γευτήκαμε…


*«πριγκηπέσα» έδεσμα – μια αρκετά νόστιμη αλοιφή, δημιουργία της Μαρίας


*τηγανιτό μπάτζο


*ντολμαδάκια – με βιολογικά αμπελόφυλλα και εύγευστο τζατζίκι (της Μαρίας)


*μελιτζάνα ψητή – νόστιμη, αλλά η λιγοστή σάρκα της ήταν καταπλακωμένη κάτω από τεράστια κομμάτια ντομάτας


*χταπόδι – εξαιρετικά μαλακό και νόστιμο


*γαρίδες με ουζόμελο – ιδιαίτερο πιάτο που δημιούργησε διχογνωμίες στο τραπέζι, αφού για άλλους ήταν ιδανικά γευστικό, ενώ κατά τη γνώμη μου στερείτο ισσοροπίας λόγω της έντονης γλυκύτητας και του υπερβολικού γλυκάνισου


*χτένια -


*γαριδομακαρονάδα – Εξαιρετικά εύγευστη

Στη συνηθισμένη ερώτηση που καταλήγουν τέτoιου είδους reviews, άν δηλαδή θα επισκεπτόμουν ξανά τον συγκεκριμένο χώρο, θα απαντούσα σίγουρα ναι.