Tα βιδωτά πώματα σημειώνουν άνοδο

του Dave McIntyre Μετάφραση Κική Παναγιώτου

Έχουν φτάσει τα βιδωτά πώματα στο ανώτατο σημείο αποδοχής;
Το μεταλλικό πώμα των μπουκαλιών κρασιού έχει γίνει όλο και περισσότερο κοινό κατά την προηγούμενη δεκαετία, καθώς οι οινοποιοί εγκατέλειψαν τους φελλούς λόγω της ανησυχίας της «αλλοίωσης του φελλού» (αυτή η μουχλιασμένη μυρωδιά υπογείου που υπάρχει μερικές φορές στο κρασί) που κατέστρεφε πάρα πολλά μπουκάλια. Η

βιομηχανία φελλού προέβαλε αντίσταση, βελτιώνοντας τον ποιοτικό έλεγχο που περιορίζει, εάν όχι που αποβάλλει εξ ολοκλήρου, το πρόβλημα της αλλοίωσης και υποστηρίζει ότι ο φελλός είναι το μόνο «φυσικό» πώμα των μπουκαλιών κρασιού.
Ακόμη και μεταξύ πολλών από τους υποστηρικτές τους, εντούτοις, τα βιδωτά πώματα βρήκαν μόνο περιορισμένη αποδοχή. Δεν είναι ασυνήθιστο για τα οινοποιεία να βάζουν σε μερικά από τα λευκά κρασιά τους και στα ροζέ τους βιδωτά πώματα συνεχίζοντας να χρησιμοποιούν φελλούς για τα πιο βαριά λευκά (όπως το παλαιωμένο σε δρύινο βαρέλι chardonnay) και για τα κόκκινα κρασιά. Ο συλλογισμός τους είναι ότι τα βιδωτά πώματα είναι ιδανικά για τη συντήρηση της φρεσκάδας ενός κρασιού βραχυπρόθεσμα επειδή αποτρέπουν την πρόωρη οξείδωση. Ωστόσο, στη μακροπρόθεσμη παλαίωση απαιτείται κάποιο οξυγόνο για να διαπεράσει το κρασί, και τα βιδωτά πώματα - όντας σχετικά νέα - δεν είχαν ένα ιστορικό σε αυτή την περίπτωση. Έτσι ο φελλός παραμένει το προτιμώμενο πώμα για τα κρασιά που προορίζονται για το κελάρι σας.
Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει. Αυτό το καλοκαίρι, το Hogue Cellars, τέταρτο-μεγαλύτερο οινοποιείο στην πολιτεία της Washington, δημόσιευσε τα αποτελέσματα μιας πενταετούς μελέτης που συνέκρινε τα διάφορα πώματα μπουκαλιών για τρία από τα κρασιά του. Περισσότερα από 3.200 μπουκάλια δοκιμάστηκαν. Το fumé blanc του 2004 του Hogue, χρησιμοποιώντας 10 διαφορετικά πώματα, αξιολογήθηκε κάθε τέσσερις μήνες για τρία χρόνια. Το merlot του 2004 και το Genesis Merlot του 2003 (μια εμφιάλωση reserve), με εννέα τύπους πώματος, δοκιμάστηκαν κάθε 12 μήνες για πέντε χρόνια.
Οι δοκιμαστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο υψηλής ποιότητας φυσικός φελλός διατήρησε τη φρουτώδη γεύση του κρασιού και πρόσφερε μια σταθερή δίοδο για να φτάσει το οξυγόνο στο κρασί. Όμως, υπήρξε μεγάλη διαφορά από μπουκάλι σε μπουκάλι. Τα κρασιά που σφραγίστηκαν με συνθετικό φελλό τείνουν να οξειδώνονται γρηγορότερα από άλλα δείγματα, το οποίο αποτελεί μια καταγγελία για τους πλαστικούς φελλούς εδώ και χρόνια.
Εδώ η μελέτη αρχίζει και αμφισβητείται. Ένα μεγάλο μέρος της διαμάχης της βιομηχανίας για τα βιδωτά πώματα έχει εστιάσει στο εσωτερικό μέρος των πωμάτων. Αυτό το εσωτερικό ουσιαστικά αγγίζει το κρασί. Η μελέτη του Hogue χρησιμοποίησε τα βιδωτά πώματα με διάφορους τύπους εσωτερικών. Αυτά με το αλουμινένιο εσωτερικό ή με το εσωτερικό από κασσίτερο έδιναν στα κρασιά αρνητικές ιδιότητες: τραχιές, καπνισμένες, μυρωδιές πυρίτιδας και γεύσεις. (Αυτό είναι μια κοινή καταγγελία για τα βιδωτά πώματα, και οι οινοποιοί απαντούν με τη μείωση της χρήσης του θείου στην εμφιάλωση ή τη ρύθμιση της έκθεσης του κρασιού στο οξυγόνο). Τα βιδωτά πώματα που χρησιμοποιούν ένα πειραματικό πολυμερές εσωτερικό σχεδιασμένο να επιτρέπει μεγαλύτερη έκθεση οξυγόνου στο περιεχόμενο παρήγαγαν κρασιά με γεύσεις ξηρών φρούτων και άλλα σημάδια της οξείδωσης. Αλλά τα πώματα που εσωτερικά είχαν Saranex, με στρώσεις πολυαιθυλενίου που είναι ελαφρώς διαπερατό στο οξυγόνο (σκεφτείτε το Saran Wrap – όχι ακριβώς το ίδιο, αλλά παρόμοιο), συντήρησαν τα φρούτα και τα αρώματα του κρασιού χωρίς υπερβολικές μυρωδιές θείου και επέτρεψαν κάποιο οξυγόνο στο κρασί.
Το Hogue, που είχε βάλει στο μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής του βιδωτά πώματα το 2004 μετά από παρόμοια αποτελέσματα σε μια μικρότερη μελέτη, ανήγγειλε ότι θα εμφιάλωνε τώρα ολόκληρη την παραγωγή του με βιδωτά πώματα που έχουν Saranex στο εσωτερικό τους.
Το Hogue δεν είναι φυσικά το πρώτο οινοποιείο που οδηγήθηκε εξ ολοκλήρου προς τα βιδωτά πώματα. Δύο εξέχοντες παραγωγοί της Βιρτζίνια, το οινοποιείο Tarara Winery στη Loudoun County και το Blenheim Vineyards κοντά στο Charlottesville, άλλαξαν ολόκληρη την παραγωγή τους τα τελευταία χρόνια. Ο οινοποιός Jordan Harris του Tarara είπε ότι δεν χρειάστηκε τη μελέτη του Hogue για να τον πείσει ότι τα βιδωτά πώματα είναι τα καλύτερα για τα νέα κρασιά καθώς επίσης και για εκείνα που προορίζονται για παλαίωση.
«Ο συλλογισμός μας ήταν απλά ότι οποιοδήποτε ποσοστό του κρασιού που χάλασε από το πώμα ήταν πάρα πολύ και απαράδεκτο», όπως έγραψε σε ένα e-mail.
Και τι γίνεται με τον φόβο ότι οι καταναλωτές θεωρούν ότι τα βιδωτά πώματα είναι μόνο για τα οικονομικά κρασιά; «Δεν πιστεύουμε ότι το πώμα έχει πραγματικά μεγάλη σχέση με την καταναλωτική αντίληψη, και το βρίσκουμε το καλύτερο πώμα, αυτή την περίοδο,» είπε ο Harris.