Δεν είναι μόνο οι σοδειές σημαντικές, αλλά και οι οινοποιοί

του ERIC ASIMOV

Στην στήλη μου αυτή την εβδομάδα για τα κρασιά Gigondas, αναφέρθηκα στις ποικιλίες των πρόσφατων σοδειών της νότιας κοιλάδας του Ροδανού. Ωστόσο, όπως υπενθύμισε σε όλους ο Matt Kramer την περασμένη εβδομάδα στο Wine Spectator στη στήλη “Drinking Out Loud,’’ η τάση που λέει ότι οι σοδειές δεν μετράνε πια είναι γελοία, τουλάχιστον όσον αφορά στα κρασιά που δεν

επεξεργάζονται με τεχνολογικά μέσα.

Αυτή η τάση έγινε φανερή με τα κρασιά Gigondas, όπου οι τελευταίες τέσσερις χρονιές δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικές. Στη νότια κοιλάδα του Ροδανού, η σοδειά του 2007 παρήγαγε εξαιρετικά δυνατά, φρουτώδη κρασιά, αλλά για μένα τουλάχιστον, δεν είχαν δομή και φινέτσα.

Δεν είμαι οπαδός αυτής της σοδειάς στο σύνολό της, όμως είναι εξαιρετικά δημοφιλής σε εκείνους που αγαπούν τα φρουτώδη κρασιά. Τρία Gigondas '07 μπήκαν στο top 10 στη λίστα μας, η οποία δείχνει ένα δεύτερο σημείο: Ενώ οι σοδειές είναι σημαντικές, οι καλοί παραγωγοί είναι ακόμη πιο σημαντικοί. Δηλαδή, ακόμη και χρονιές που δεν σας αρέσουν, μερικοί παραγωγοί μπορούν να βρουν έναν τρόπο να κάνουν αυτά τα κρασιά τους ενδιαφέροντα.

Αντίθετα, ακόμη και σε πολύ καλές χρονιές, οι παραγωγοί που κάνουν κρασιά μη ελκυστικά δεν είναι πιθανό να παράγουν κρασιά που να λατρέψετε. Για παράδειγμα, μου αρέσει πάρα πολύ το κρασί εσοδείας 2008, της νότιας κοιλάδας του Ροδανού για τη φρεσκάδα και την ισορροπία που πολλοί παραγωγοί ήταν σε θέση να επιτύχουν, όμως κανένα από τα τρία κρασιά του 2008 στη δοκιμή μας δεν μπήκε στο top 10. Αναρωτιέστε γιατί;

Τα χαρακτηριστικά του τρύγου σε αυτά τα τρία κρασιά φαίνεται να επισκιάζονται από άλλους παράγοντες, όπως η έντονη γεύση της βελανιδιάς. Ωστόσο, στο σπίτι, έχω λατρέψει δύο Gigondas '08 που έχω ανοίξει πρόσφατα, ένα είναι το Domaine du Cayron, το οποίο ανέφερα, και το άλλο, έντονα μεταλλικό, το Terrasse du Diable cuvée από το Les Pallières, τη συνεργασία μεταξύ της οικογένειας Brunier του Vieux Telegraphe στο Châteauneuf du Pape και του Kermit Lynch, του Αμερικανού εισαγωγέα.

Δυστυχώς, κανένα από αυτά δεν ήταν στη δοκιμή μας - το Cayron για αμέτρητους λόγους και το Pallières επειδή ήταν με φελλό. Η δοκιμή μας σε μεγάλο βαθμό κυριαρχείται από κρασιά από τη σοδειά του 2009, τα οποία είναι πολύ φρέσκα. Η σοδειά παρήγαγε πλούσια, γενναιόδωρα κρασιά, αλλά με καλύτερη οξύτητα, νομίζω, από τη σοδειά του '07.

Ένας από τους ομιλητές μας, ο Pascaline Lepeltier, sommelier στο Rouge Tomate στο Μανχάταν, αποκάλεσε τη σοδειά του 2009 «ένα αδέξιο μωρό» τώρα, αλλά πιστεύει ότι, μακροπρόθεσμα, θα είναι εξαιρετικό. Αυτό κάνει το 2010, από το οποίο έχω δοκιμάσει πολύ λίγα κρασιά, αλλά πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι θα είναι ακόμη καλύτερο, μια πιο φρέσκια εκδοχή του 2009. Το κρασί του 2010 στη δοκιμή μας μπήκε στο top 10.

Επιμέλεια μετάφρασης Κική Παναγιώτου