του Steve Heimoff
Πάντα εκπλήσσομαι από το πόσο αρνητική είναι η αντίδραση κάποιων ανθρώπων στον τομέα της αρθρογραφίας για το κρασί, της δημοσιογραφίας και της κριτικής. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι τρελαίνονται τόσο; Έγραψα αρθρογραφία για το κρασί, δημοσιογραφία και κριτική επίτηδες, επειδή ένας «κριτικός κρασιού» κάνει και τα τρία.
Υπάρχει μια διαφορά, ξέρετε, αν και οι κριτικοί του κρασιού τείνουν να το
παραβλέπουν, προτιμώντας να επικεντρωθούν στο σύστημα των 100 πόντων και σε αυτό που αντιλαμβάνονται ως «ελιτισμό» των κριτικών. Έτσι, επιτρέψτε μου να εξηγήσω σε αυτούς τους ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι νόμιμοι κριτικοί κρασιού από όσο γνωρίζω, τι ακριβώς περιλαμβάνει αυτή η εργασία.
Η Αρθρογραφία του Κρασιού: Αυτή είναι η καλλιτεχνική ή η αισθητική πλευρά. Είναι αυτό που προσπάθησα να κάνω στο πρώτο μου βιβλίο, A Wine Journey along the Russian River και, σε κάποιο βαθμό, αυτό που προσπαθώ να κάνω εδώ στο blog. Είναι λογοτεχνία, όπως ωραία ορίζεται στο Webster’s ως «γραπτά που θεωρούνται ότι έχουν μόνιμη αξία [και] είναι άριστα.» Όταν γράφετε «λογοτεχνία» ασκείστε πραγματικά στην τέχνη της γραφής. Δανείζεστε από τη βιβλιογραφία που έχετε αγαπήσει στο παρελθόν (το γράψιμό μου είναι επηρεασμένο από τον Τσώρτσιλ, αλλά και από κάθε βιβλίο που μου αρέσει αυτή τη στιγμή. Πέρασα από μια φάση του Χέμινγουεϊ για λίγο). Αλλά μπορείτε επίσης να αναπτύξετε το δικό σας στυλ.
Η Δημοσιογραφία του Κρασιού: Αυτή είναι η καλή, παλιά δημοσιογραφία. Παίρνετε συνέντευξη από κάποιον, ή κάνετε έρευνα για κάτι, μετά το γράφετε, απαντώντας σε όλα αυτά τα ερωτήματα: ποιός, τί, πότε, γιατί, πού (και, για το κρασί, το «πώς» και «πόσο;»). Η δημοσιογραφία δεν είναι λογοτεχνία: είναι πολύ περιορισμένη, πολύ στερεότυπη, γι’ αυτό και τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι θέλουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να δοκιμαστούν στην πραγματική λογοτεχνία.
Η Κριτική του Κρασιού: Λοιπόν, όλοι γνωρίζουμε τι είναι. Είναι ένα από τα πράγματα που κάνω και στην πραγματικότητα πληρώνει τους περισσότερους λογαριασμούς μου. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ ένα πραγματικό, επαγγελματία κριτικό κρασιού που να είναι ενοχλημένος από τους κριτικούς κρασιού, ή που να πίστευε ότι η κριτική του κρασιού είναι κάπως ελιτίστικη ή κακή ή αλαζονική ή συγκαταβατική ή οτιδήποτε άλλο λένε οι επικριτές των κριτικών.
Πριν πείτε ότι υπάρχουν άνθρωποι στην μπλογκόσφαιρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι οποίοι κάνουν κριτική για το κρασί αλλά επικρίνουν τους κριτικούς κρασιού (υπάρχουν), εγώ θα προσθέσω ότι, ως κριτικοί του κρασιού, δεν είναι ιδιαίτερα ισχυροί. Θέλω να πω, ο καθένας μπορεί να κάνει κάποιες κριτικές για το κρασί και να τις βάλει σε ένα blog, αλλά αν είναι άγνωστος δεν έχει τη δυνατότητα να επηρεάσει κανέναν. Υπάρχει κάποια ζήλια εκεί έξω, από την πλευρά των μη εχόντων για τους έχοντες.
Οι φιλόδοξοι κριτικοί του κρασιού που δεν έχουν κάνει ακόμη στην σταδιοδρομία τους καλά θα κάνουν να βάλουν στην άκρη την κριτική, την αρθρογραφία και την δημοσιογραφία για το κρασί, με την έννοια που περιέγραψα παραπάνω.
Τους ρωτώ: Πότε ήταν η τελευταία φορά που γράψατε κάτι ωραίο, για το οποίο θα ήσασταν περήφανοι; Πότε ήταν η τελευταία φορά που πραγματικά έπρεπε να ψάξετε για μια ιστορία κάτω τα γεγονότα, να μιλήσετε με ανθρώπους που δεν θα θέλατε να μιλήσετε, να ψάξετε σε αρχεία, η σε παλιά βιβλία, να περάσετε μια ώρα στο Google για να βρείτε ένα συγκεκριμένο απόσπασμα, να κάνετε έναν επιστήμονα να εξηγήσει κάτι σε απλά αγγλικά, να περπατήσετε με τα πόδια μέσα στο δάσος για να ακούσετε τον ήχο, να ξαπλώσετε στο δάσος μυρίζοντας τα νεκρά φύλλα και το χώμα για να μάθετε τις μυρωδιές , να μεταγράψετε μια μεγάλη ταινία, να κοιτάξετε μέσα από ένα αλμανάκ, να χρησιμοποιήστε έναν υπολογιστή για να υπολογίσετε το ποσοστό αύξησης ή μείωσης μιας συγκεκριμένης ποικιλίας σταφυλιών σε μια συγκεκριμένη περιοχή ...
Θα μπορούσα να συνεχίσω για όλη την ημέρα. Κάνω και όλα αυτά τα πράγματα, δεν γράφω μόνο κριτική για τα κρασιά, και όλα αυτά τα πράγματα με κάνουν καλύτερο κριτικό κρασιού, μες την μυστηριώδη αλχημεία αυτής της αποστολής. Ο Antonio Galloni το έθεσε σωστά όταν μίλησα μαζί του την προηγούμενη εβδομάδα: Ζούμε περιτριγυρισμένοι από το κρασί, από την γνώση του κρασιού, από τις παραδόσεις του, από τις επιχειρήσεις του κρασιού και την κουλτούρα του κρασιού.
Γεμίζει το μυαλό μας και γεμίζει τις κοιλιές μας. Όταν δεν το δοκιμάζουμε και δεν γράφουμε κριτική γι’ αυτό σκεφτόμαστε γι’ αυτό, για τους ανθρώπους που το παράγουν, το πωλούν και γράφουν γι’ αυτό, για την επόμενη ιστορία για την οποία δουλεύουμε, για την προθεσμία, για την ερώτηση που ξεχάσαμε να κάνουμε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, για την ώρα που θα φύγουμε για το αυριανό ραντεβού ώστε να μην είναι ώρα αιχμής, και για την ώρα που θα προσπαθήσουμε να πάμε στο σπίτι έτσι ώστε να κανονίσουμε μια πτήση. Και ενδιάμεσα οτιδήποτε άλλο, θα πάμε πίσω και θα ξαναδιαβάσουμε το προσχέδιο, εμπλουτίζοντάς το, αλλάζοντας κάποια διατύπωση βάζοντας μια πιο ευχάριστη, αντικαθιστώντας ένα παραπλανητικό επίθετο με το πιο σωστό, και ίσως να αγοράσουμε ένα λεμόνι Meyer, για να δούμε πώς μυρίζει και να γευτούμε τη διαφορετική γεύση που έχει από ένα συνηθισμένο λεμόνι. Ναι, όλα αυτά τα πράγματα. Και επίσης γράφουμε και κριτική.
Μετάφραση Κική Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου