του Mike Steinberger
Ο Eric Asimov, αρθρογράφος κρασιού για τους New York Times, έγραψε ένα άρθρο υπερασπιζόμενος την προηγούμενη εβδομάδα το κίνημα για το φυσικό κρασί ενάντια στους κριτικούς του.
Ο Eric είναι άριστος αρθρογράφος, αλλά επιτέθηκε σε λάθος κατεύθυνση σε
αυτήν την περίπτωση. Ο Eric κατέκρινε την κριτική που έγινε ενάντια στο κίνημα για το φυσικό κρασί. Η σταθερή άποψη μεταξύ των υποστηρικτών του φυσικού κρασιού είναι ότι οι άνθρωποι που κατακρίνουν το κίνημα για το φυσικό κρασί αισθάνονται ότι απειλούνται από αυτό, και δυστυχώς, ο Eric το επανέλαβε αυτό.
Μιλώντας για τον εαυτό μου, μπορώ να πω ότι δεν αισθάνομαι καθόλου να απειλούμαι. Και γιατί θα έπρεπε; Απλά γράφω για το κρασί, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος. Προσφέρω μόνο τις παρατηρήσεις μου, και ένα πράγμα που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι υποστηρικτές του φυσικού κινήματος δεν θέλουν να αμφισβητούνται οι ιδέες τους. Είναι μια ιδέα που τους κολακεύει, και είναι επίσης ένας τρόπος να ξεφύγουν από την αντιπαράθεση.
Καταλαβαίνω γιατί το κάνουν, αλλά ο Eric σίγουρα ξέρει ότι άνθρωποι όπως ο David Schildknecht, ο Terry Theise, και ο Andrew Jefford, τρεις από τους ευφυέστερους κριτικούς στο χώρο του κρασιού, δεν ενεργούν από φόβο όταν αμφισβητούν διάφορες πτυχές του φυσικού κανόνα. Ο Eric έγραψε ότι τα «φυσικά κρασιά προσφέρουν ένα ιδανικό… που είναι πολύ καλύτερο να μας βάλει σε σκέψεις παρά να μας ενοχλεί.» Αλλά η προσεκτική εκτίμηση είναι ακριβώς αυτό που άνθρωποι όπως ο Schildknecht και ο Jefford έχουν δώσει στο φυσικό ήθος.
Οι υποστηρικτές του φυσικού κρασιού ισχυρίζονται διάφορα, κι αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν διερευνηθεί, και νομίζω ότι η διερεύνηση έχει δείξει ότι το κίνημα για το φυσικό κρασί είναι εδώ και πολλά χρόνια δογματικό και αξιοθρήνητα ελλιπές όσον αφορά στη διανοητική συνοχή. Ο Eric δήλωσε ότι «Οι υποστηρικτές του φυσικού κρασιού αρνούνται να συμμορφωθούν με έναν τρόπο που θα τους επιβάλλει νομικά επιχειρήματα.» Γιατί δεν δέχονται να καθορίσουν τι εννοούν με τον όρο «φυσικό»; Εάν πρόκειται να κατηγοριοποιηθούν κρασιά ως «φυσικά», δεν είναι υποχρεωμένοι να εξηγήσουν τι χρειάζεται για να πάρεις αυτή την διάκριση;
Ο Schildknecht το έθεσε τέλεια στην πρόσφατη διαφωνία του με τον Jonathan Nossiter: «Η ερώτηση στο ζήτημα με το φυσικό κρασί… είναι πώς μπορούν οι υποστηρικτές του να απορρίπτουν συνεχώς κρασιά λόγω διαφόρων πραγμάτων που γίνονται σε αυτά, ενώ αρνούνται να καθορίσουν τις πρακτικές που χρησιμεύουν ως μια καθοριστική εξέταση της νομιμότητας;» (Ο Eric σύγκρινε το κίνημα για το φυσικό κρασί με το κίνημα Occupy Wall Street. Είναι μια επιπόλαιη αναλογία γιατί ενώ το OWS είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας, το κίνημα για το φυσικό κρασί είναι ένα υπερασπιστικό κίνημα, και αυτό επιβάλλει πολύ διαφορετικές απαιτήσεις από τους υπερασπιστές του.)
Είμαι όλο και περισσότερο της άποψης ότι ο Schildknecht, ο Jefford, και οι άλλοι σκεπτικιστές έχουν κάνει το λάθος να πάρουν πολύ στα σοβαρά το κίνημα για το φυσικό κρασί. Δεν είμαι πλέον βέβαιος ότι αξίζει να αντιμετωπιστεί σοβαρά. Πιστεύω ότι για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους, ο όρος «φυσικό» είναι απλά ένα σύνθημα που χρησιμοποιείται για να υπερασπιστεί ένα ιδιαίτερο σύνολο κρασιών που τυχαίνει να τους αρέσει και προσαρμόζεται στις προκαταλήψεις τους.
Λίγο καιρό πριν, είχα μια κουβέντα με έναν περίφημο οπαδό του φυσικού κινήματος που μου είπε ότι ένα ορισμένο οινοποιείο της Καλιφόρνια δεν θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί «φυσικό» ακόμα κι αν τηρούσε όλες τις αρχές του φυσικού τρόπου επειδή παρήγαγε πάρα πολύ κρασί. Γέλασα. Φαίνεται ότι πολλοί υποστηρικτές του φυσικού κρασιού κανονίζουν τους στόχους τους έτσι ώστε να ταιριάζουν στις προτιμήσεις και στις προκαταλήψεις τους.
Απλώς δείτε την αντιπαραβαλλόμενη τοποθέτηση αναφορικά με το chaptalization (προσθήκη ζάχαρης) και την οξείδωση. Η τελευταία κρίνεται αυστηρά, αλλά το chaptalization δεν είναι μια παρέμβαση που αποκλείεται, και πιστεύω ότι ο λόγος είναι αρκετά προφανής: η προσθήκη ζάχαρης είναι αποδεκτή επειδή είναι μια παραδοσιακή πρακτική στη βόρεια Ευρώπη, και εκεί έχει τις ρίζες του το φυσικό κίνημα. Διαπιστώνω ότι οι υπερασπιστές του φυσικού κρασιού είναι περιέργως επιλεκτικοί σε αυτά και άλλα θέματα.
Ένα ζήτημα που παρέβλεψε τελείως ο Eric είναι το γεγονός ότι αυτοί που κάνουν τον μεγαλύτερο μέρος του θορύβου για τα φυσικά κρασιά είναι δημοσιογράφοι, εισαγωγείς, και λιανοπωλητές. Όπως έγραψα στο Slate, «Οι οινοποιοί είναι οι υπέρτατοι πραγματιστές και εμπειριστές. Οι περισσότεροι που εργάζονται με έναν φυσικό τρόπο δεν το κάνουν για να είναι μοντέρνοι ή σωστοί, αλλά επειδή πιστεύουν ότι έχουν καλύτερα αποτελέσματα.
Και όπως θα σας πει οποιοσδήποτε ικανός οινοποιός, η οινοποίηση δεν μπορεί να συρρικνωθεί σε μια συνταγή, και η διαδικασία μόνο δεν εξασφαλίζει την ποιότητα. Το γεγονός ότι ένα τόσο μεγάλο μέρος της διαφωνίας για τα φυσικά κρασιά γίνεται από μη επαγγελματίες το κάνει να φαίνεται ότι δεν θα έπρεπε να του δίνεται τόσο βάρος.»
Ο Aubert de Villaine και ο Paul Draper εργάζονται με έναν «φυσικό» τρόπο για δεκαετίες, αλλά δεν έχουν ταξινομήσει ποτέ τα κρασιά τους ως «φυσικά» ούτε έχουν πουλήσει το είδος αυτού του δογματισμού που ισχύει στον κόσμο του φυσικού κρασιού, πράγμα που λέει πολλά. Καθώς η επιστήμη και η τεχνολογία ασκούν πάντα περισσότερη επιρροή στους αμπελώνες και στα κελάρια μας, υπάρχει μια σημαντική συζήτηση που πρέπει να γίνει για τη διαδικασία της οινοποίησης και τον αποδεκτό βαθμό της παρέμβασης.
Από αυτά που έχω δει, ωστόσο, πολλοί υποστηρικτές του φυσικού κρασιού δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για μια ανταλλαγή ιδεών. Θέλουν προφανώς να είναι ελεύθεροι να ισχυρίζονται, όπως κάνουν μερικοί, ότι τα φυσικά κρασιά είναι υγιέστερα από τα άλλα, ένας απολύτως αβάσιμος ισχυρισμός, και να μην τους αμφισβητεί κανείς. Πιστεύω ότι αντί να κριτικάρει τους κριτικούς, ο Eric θα έπρεπε να δει με σκεπτική ματιά το ίδιο το κίνημα του φυσικού κρασιού.
Μετάφραση Κική Παναγιώτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου