ΟΤΑΝ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΦΤΕΡΝΙΖΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΓΡΙΠΗ(ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΧΙ ΤΩΝ ΧΟΙΡΩΝ)

Είναι πραγματικά λυπηρή και μάλλον υποτιμητική για τη χώρα μας η παραπάνω έκφραση (σλόγκαν) του (αλλοδαπού) Διευθυντή εξαγωγών μεγάλης ελληνικής Οινοποιίας (χωρίς να την κρίνουμε για την ορθότητα της ή μη) η οποία, σύμφωνα με το γερμανικό εξειδικευμένο περιοδικό WW, χρησιμοποιείται πάντοτε (σταθερά) από αυτόν, όταν κατά τη διάρκεια διεθνών εκθέσεων ερωτάται για το ελληνικό κρασί και τις προοπτικές του.


Βέβαια, ο γερμανός καταναλωτής είναι «υπεύθυνος» για το 55% (WW) των ελληνικών εξαγωγών κρασιού διεθνώς, γεγονός που σημαίνει ότι η Γερμανία είναι με απόσταση η πρώτη εξαγωγική αγορά μας. Εν τούτοις, όταν η συντριπτική πλειοψηφία (σχεδόν το 80%) αποτελείται από Ημίγλυκο και Ρετσίνα σε τιμές ραφιού μεταξύ 1,49 € και 1,99 € η φιάλη, η «επίδοση» για τη χώρα μας μάλλον δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ιδανική ή έστω απαραίτητη για την εξασφάλιση της υγείας της και την καταπολέμηση της «γρίπης».

Περαιτέρω, είναι σε όλους μας γνωστό το ότι, οι 4-6 μεγάλες ελληνικές οινοποιητικές εταιρείες, οι οποίες κυρίως «μοιράζονται» την αγορά ραφιού της Γερμανίας (αλλά και την αντίστοιχη της ελληνικής γαστρονομίας), όχι μόνο δεν συνεργάζονται δημιουργικά μεταξύ τους αλλά, αντίθετα, ανταγωνίζονται εξουθενωτικά η μία την άλλη, με το πεδίο της «μάχης» να έχει μεταφερθεί αποκλειστικά και μόνο στην τιμολογιακή πολιτική και οχι στη βελτίωση της ποιότητας.

Το marketing και τα «παράγωγα» του (σωστή τιμολογιακή πολιτική, ιδανικό και «έντιμο» πρόγραμμα προϊόντων, σοβαρό design, ορθολογική διανομή, επαγγελματική και καταναλωτική ενημερωτική διαφήμιση, δημόσιες σχέσεις, εθνική παρουσία, συνεργασίες για οικονομίες κλίμακας ή συνεργίες) ελάχιστα υφίστανται σαν ολοκληρωμένες έννοιες πλέον ή τουλάχιστον σαν ελαφρά υποβοηθητικές - υποστηρικτικές των πωλήσεων ενώ, σύμφωνα με τη δήλωση του Δρ. Γ. Τσάνταλη στο περιοδικό WW «Τα λειτουργικά μας κόστη δεν επιτρέπουν πια να πουλάμε κρασιά στο 1,49 € τη φιάλη ή, έστω, στο 1,99 €. Στην περίπτωση αυτή πληρώνουμε από την τσέπη μας! ».

Το ερώτημα όμως που συνήθως τίθεται «αυτεπάγγελτα» από το «marketing» (είτε το χρησιμοποιούμε, είτε όχι) είναι : Γιατί να αγοράσει ο καταναλωτής (στην προκειμένη περίπτωση ο Γερμανός) το δικό μας κρασί (το ελληνικό) και όχι κάποιο άλλο και μάλιστα σε κάποια τιμή (price for value!) που να επιτρέπει αν όχι την αυξανόμενη κερδοφορία, τουλάχιστον την υγιή επιβίωση της «επιχείρησης» (όχι μόνο των εξαγωγέων, αλλά και αυτήν των αγροτών - αμπελουργών που δυστυχώς συνήθως δεν αποτελούν κριτήριο);

Επειδή τα λειτουργικά μας κόστη είναι μεγάλα; Επειδή η παραγωγικότητα μας συνεχώς μειώνεται; Επειδή προτιμούμε να μένουμε σε πανάκριβα ξενοδοχεία όταν επισκεπτόμαστε τους πελάτες μας στο εξωτερικό; Επειδή οι "επισφάλειες" μας διογκώνονται ανεξέλεγκτα; Ή απλά επειδή ονομάζουμε (κατά την άποψη μας δυστυχώς «κανιβαλίζοντας») το ίδιο Ημίγλυκο από τον ίδιο εμφιαλωτή τη μία φορά Επιτραπέζιο (και μάλιστα με διαφορετικές ετικέττες), την άλλη Νεμέα AOC και την τρίτη Kouros Νεμέα – το "καινούργιο Premium Ημίγλυκο" (τι αλήθεια να σημαίνει premium αφού δεν επιδέχεται παλαίωση, ούτε διαθέτει κάτι ουσιωδώς διαφορετικό), διατηρώντας και τα τρία στο πρόγραμμα προϊόντων μας; (δεν είναι «κρίμα» αλήθεια για το επίπεδο, τις δυνατότητες, την ιστορία, το μέγεθος και τη δυναμική της συγκεκριμένης επιχείρησης);

Θεωρούμε ότι έτσι απλά θα εξασφαλίσουμε «δυνατή παρουσία» σε διαφορετικά τιμολογιακά επίπεδα (εκδίδοντας δηλαδή έναν κατάλογο ετικεττών) και τελικά θα κερδίσουμε από τον κουτό αγοραστή και τον μη ενημερωμένο καταναλωτή «μπερδεύοντας» τον; Συνεχίζουμε να επιμένουμε στο «παραδοσιακό τέχνασμα και στην ευκαιρία», ακόμη και όταν δραστηριοποιούμαστε σε μία χώρα που διακρίνεται για τη μεθοδικότητα και τη λογική της;

Γιατί δεν εκμεταλλευόμαστε, αντίθετα στο ρεύμα, τη «φυσική» δημιουργικότητα του λαού μας, τις εξαιρετικές ελληνικές ποικιλίες κρασιών, τις σοβαρότατες επενδύσεις που έχουν γίνει στον κλάδο τα τελευταία χρόνια, τις τεράστιες αποδεδειγμένα γνώσεις που έχουν συσωρευθεί από τις διεθνείς αγορές, τα ικανότατα εξαγωγικά στελέχη και την υψηλή ποιότητα των ελληνικών εμφιαλώσεων;

Έτσι μόνο δεν θα επικοινωνήσουμε «δημιουργικά», αποτελεσματικά και υπερήφανα με τις διεθνείς αγορές, χωρίς να υποτιμούμε συνεχώς τη δική τους και τη δική μας λογική εις βάρος μας και χωρίς να φοβόμαστε τη γρίπη;