Το κρασί στον 21ο αιώνα: αντικείμενο απόλαυσης ή μέσο επίδειξης πλούτου και κοινωνικού Status?

«Οίνος ευφραίνει καρδίαν.», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην Βίβλο. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτήν την απόλαυση; Είναι ένας οργασμός για τον ουρανίσκο, μια πραγματική ευφορία για την ψυχή ή μέσα από αυτήν την εικονική «απόλαυση» κάποιοι ικανοποιούν την ανάγκη τους για προβολή και υπερφίαλη ανάδειξη του «εγώ» τους; Μήπως τελικά η πραγματική απόλαυση και ο πραγματικός λόγος για κατανάλωση του κρασιού, έχει δώσει τη θέση του στις ανάγκες που

πηγάζουν από τον νεοπλουτισμό και τα «παράγωγά» του; Πόσοι τελικά είναι αυτοί που επιλέγουν ένα κρασί σύμφωνα με την ποιότητα και με το γούστο τους και πόσοι με το status τους;
Μέσα στο φάσμα των ικανοποιήσεων που η σύγχρονη κοινωνία προσφέρει, ο οίνος μας δίνει ένα εξαιρετικό μείγμα αυθεντικών, ποικίλων αλλά και ευγενών απολαύσεων που κανένα άλλο προϊόν που παράγει ο άνθρωπος δεν μας προσφέρει. Και για να τεκμηριώσω την τοποθέτησή μου, το κρασί αποτελεί μια απόλαυση που η σχέση τιμής - απόδοσης είναι πραγματικά ανυπέρβλητη, αφού αποτελεί μια απόλαυση ίδια σε ένταση και βάθος, τόσο για τον πλούσιο όσο και για το φτωχό, τόσο τον "ειδήμονα" γευσιγνώστη, όσο και για τον απλό φίλο ή τον περιστασιακό καταναλωτή.
Το θέμα είναι πόσο αυτή η απόλαυση δεν χάνει την ουσία της, καθώς πολλές φορές το κρασί παύει να αποτελεί ένα αντικείμενο απόλαυσης, αλλά μετατρέπεται σε αντικείμενο επίδειξης πλούτου και κοινωνικού status. Και κάπου εδώ μου κολλάει απόλυτα το γνωμικό του Ε.Π. Νταίΐ, ο οποίος έλεγε χαρακτηριστικά «Ο οίνος κάνει τον φτωχό πλούσιο στη φαντασία, και τον πλούσιο φτωχό στην πραγματικότητα», θέλοντας να τονίσει την ισότητα όλων μπροστά στο κρασί, πράγμα όμως που βλέπουμε στον 21ο αιώνα να αλλάζει και να δέχεται άλλες ερμηνείες που η σύγχρονη κοινωνία επιβάλλει.

Αυτό συμβαίνει κυρίως όταν οι ξιπασμένοι νεόπλουτοι ή αλλιώς «αρχοντοχωριάτες», όπως τους χαρακτηρίζει ο Μολιέρος στο ομώνυμο έργο του, μετατρέπουν το κρασί σε “σκεύος επίδειξης” από “σκεύος ηδονής”. Είναι οι στιγμές όπου η «δήθεν» νομενκλατούρα της «καλής» κοινωνίας, προσπαθεί μέσα από την επιλογή ενός ακριβού κρασιού, να αναδείξει το νοσηρό life style της σε μια δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Μπορεί όμως τελικά απλά ένα ακριβό κρασί να ορίσει το πρεστίζ ενός ανθρώπου ή να χαρακτηρίσει την κάστα του; Και αν όπως και τα ακριβά πούρα, έτσι και τα ακριβά κρασιά, αποκτούν αυτόν τον λόγο ύπαρξης, τότε μήπως χάνουν την ουσία της ποιότητάς τους; Μήπως τότε απλά η τιμή χαρακτηρίζει το καλό κρασί και όχι το καλό κρασί, την τιμή;

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής και ο υπερφίαλος νεοπλουτισμός έχουν δημιουργήσει αυτά τα ερωτήματα, χωρίς απαραίτητα να αποσκοπούν στις απαντήσεις τους, κάνοντας το κρασί αντικείμενο της ακόρεστης δίψας για επίδειξη, ένα εργαλείο ανάδειξης «βλαχογκλαμουριάς» και ματαιοδοξίας, συνήθως συνοδευόμενο από χρυσό Rolex, και πούρο σε μέγεθος τουλάχιστον double corona, ικανοποιώντας τελικά όχι της ανάγκες της καρδιάς τους και την τέρψη του ουρανίσκου τους, αλλά του εγωκεντρισμού τους και της επιδειξιμανίας τους.
Γ.Μ.